ΑΙΤΗΣΗ ΜΕΛΟΥΣ 
Παρουσίαση βιβλίου 57+… της Σοφίας Σπύρου
Η ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου
57 +…
της Σοφίας Σπύρου,
(έκδοση Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς)
αφιερωμένο στα 57 θύματα του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, στους επιζώντες αλλά και στους συγγενείς των θυμάτων,
σε μία βραδιά μνήμης,
την Πέμπτη, 29 Μαΐου 2025, ώρα 19.30′
στην αίθουσά της, Κολοκοτρώνη 85
Για το θέμα θα μιλήσει ο Δικηγόρος Παναγιώτης Κάσης,
Ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου Φ.Σ.Π.
Στέφανος Μίλεσης
Η Σοφία Σπύρου για το βιβλίο της με τίτλο: 57 +…
Όταν αργά το βράδυ της 28ηςΦεβρουαρίου ρου 2023, τα κανάλια διέκοψαν τη ροή του προγράμματός τους για μία έκτακτη είδηση, κανένας από τους τηλεθεατές δεν περίμενε να αισθανθεί μία τόσο μεγάλου μεγέθους θλίψη, τραγικότητα και να βιώσει έναν τόσο μεγάλου μεγέθους πόνο που θ’ απλωνόταν σαν εφιάλτης πάνω από τη χώρα.
Μία σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών, μιας συνηθισμένης διαδρομής Αθήνας Θεσσαλονίκης. Μία σύγκρουση δύο τραίνων κάπου στην Απολλώνια ‘’καταραμένη’’ κοιλάδα των Τεμπών. Μία παγωμένη σιωπή, στην αρχή.
Οι ώρες κυλούσαν φέρνοντας στο φως τα πικρά, τα μοιραία μαντάτα: τραυματίες που γέμιζαν τα νοσοκομεία της χώρας και πολλαπλά θύματα με θανάσιμα τραύματα, με εγκαύματα λόγω της ισχυρής- περίεργης – έκρηξης. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, αλλά ιδιαίτερα νεαρά άτομα που γυρνούσαν στην πόλη του Βορρά στις σχολές τους ή στο σπίτι τους, μετά από ένα ευχάριστο τριήμερο, μια ευχάριστη συνάντηση με τους δικούς τους ανθρώπους, ή μια άλλη υποχρέωση.
Το παγωμένο χέρι του θανάτου έσφιγγε τις καρδιές καθώς ακούγονταν οι απελπισμένες κραυγές, τα κλάματα και οι παρακλητικές ικεσίες των γονιών, των συγγενών που προσπαθούσαν να βρουν τους ανθρώπους τους μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και στο χάος που επικρατούσε. Περνούσαν τη γυάλινη οθόνη και τρυπούσαν τις καρδιές όλων, ματώνοντάς τες!
Όσο για τους υπεύθυνους; Σιωπή ιχθύος! Εξαφανίστηκαν από προσώπου γης, βουτηγμένοι σ’ ένα δειλό κι άνανδρο ‘’Δεν είμαι αρμόδιος, δεν ξέρω, δεν είδα!’’
Μέσα από το συνεχές δημοσιογραφικό παραλήρημα που ακολούθησε το εγκληματικό γεγονός, ξεδιπλώνονταν τραγικές προσωπικές ιστορίες που δεν άφηναν ασυγκίνητο κανέναν.
Είναι αλήθεια ότι οι στιγμές μεγάλης θλίψης και πόνου γίνονται –αλίμονο!- αιτία έμπνευσης. Έτσι ήλθε το πρώτο ποίημα, από τα λόγια του Τάσου Κουτσόπουλου που τηλεφώνησε στη μητέρα του, λέγοντάς της <<Μάνα κοιμήσου, εγώ θ’ αργήσω >> για να την ‘’καθησυχάσει’’ λόγω της καθυστέρησης που υπήρξε σ’ έναν σταθμό λίγο πριν τη θανατηφόρα σύγκρουση.
<<Μάνα θ’ αργήσω, εσύ κοιμήσου!
Τώρα πια ξέρω, στον τάφο μου θα λιώνει το κορμί σου!
Με τίποτα εσύ δε θα ξεχνάς
τα μαύρα πια για πάντα θα φοράς.
Στην τσάντα μου θα βρεις ό,τι έχει μείνει
μία ταυτότητα ένα δίχρωμο στυλό
λίγες σταγόνες από αίμα μου ζεστό.
Μην τα κρατήσεις,
-εσύ ποτέ να με ξεχάσεις δεν μπορείς-
εκεί, στα σκαλοπάτια της Βουλής να τα αφήσεις
κατάθεση του ύστατου του φόρου της ντροπής!
Ήμουν σ’ εκείνο το βαγόνι, το καμίνι,
αυτά είναι όσα από μένα έχουν μείνει.
Τώρα απ’ τα ουράνια σε κοιτώ
και να θυμάσαι, μάνα, σ’ αγαπώ!
Να μην ξεχάσεις: όταν κερί θα μου ανάβεις και καντήλι,
μια προσευχή να ψιθυρίζεις με τα χείλη
μια προσευχή για τα υπόλοιπα παιδιά.
Όλα στα πόδια του Θεού έχουμε κάτσει
κι έχουμε κάτασπρα στην πλάτη μας φτερά!>>
Ακολούθησαν με τον καιρό κάποια ακόμα επηρεασμένα από τις προσωπικές αναφορές των διασωθέντων και των συγγενών των θυμάτων. Έτσι αποφάσισα να τα εκδώσω, περισσότερο ως ένα μνημόσυνο στις ψυχές. Για τα νιάτα που χάσαμε, για τους ανθρώπους που έφυγαν από μια εγκληματική κι ανεύθυνη συμπεριφορά των υπευθύνων που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα τραγικό και θανατηφόρο δυστύχημα, αλλά και για εκείνους που έμειναν , τους γονείς και συγγενείς των αθώων θυμάτων που ταξίδευαν εκείνο το μοιραίο βράδυ μ’ αυτό το τραίνο του θανάτου!